Στο χθεσινό μου κείμενο έγραφα για τον ντόρο που προέκυψε με αφορμή την ταινία «Υπάρχω». Θεώρησα ότι ήταν περιττό να αναφερθώ στο αυτονόητο. Στη φωνή του Καζαντζίδη που ήταν «πέραν του κόσμου τούτου». Μια φωνάρα που η σπανιότητα του «μεγέθους» της, όπως λένε οι ειδήμονες, οφειλόταν ακόμη και στη φυσική κατασκευή του κρανίου του, το όποιο λειτουργούσε, κατά κάποιον τρόπο, σαν φυσικό ηχείο. Κι αν ο κόσμος τραγουδάει μέσα στα σινεμά, είναι γιατί ο Χρήστος Μάστορας «πάτησε» πάνω στη φωνή του Καζαντζίδη διατηρώντας μια πολύ λεπτή ισορροπία που κατόρθωσε να μην μπατάρει ούτε προς τη μίμησή της ούτε προς τον εκσυγχρονισμό της. Και αφού έγραψα το κείμενο, είδα αποσπάσματα από τη γιορτή του Δήμου της Αθήνας στο Σύνταγμα. Και διάβασα τα σχετικά σχόλια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή