Με ένα «ελευθέρας» για το θέατρο

Η «πρώτη πράξη» της δικής μου Αθήνας ξεκινά τη δεκαετία του 1950 στα Ιλίσια. Στο πατρικό μου σπίτι, Ταξίλου και Γάζης, απέναντι από το γήπεδο του Ηλυσιακού. Τι γήπεδο δηλαδή, μια αλάνα με χώμα, χωρίς κερκίδες, όρθιοι παρακολουθούσαν το παιχνίδι οι θεατές. Ο φύλακας, ο κύριος Αχιλλέας, μας έβαζε χωρίς εισιτήριο, εμένα ωστόσο με ενδιέφερε, περισσότερο από το ματς, να παρατηρώ τους ανθρώπους. Γενικά, παρατηρούσα πολύ τι γινόταν γύρω μου, κάτι που κάνει σήμερα ο μικρός μου εγγονός, ο Φοίβος. Ισως αυτό να ήταν η πρώτη εκδήλωση της αγάπης μου για το θέατρο. Θυμάμαι ένα ζευγάρι, μια λαϊκή τραγουδίστρια με τον σύντροφό της. Ντυμένοι και οι δύο στην πένα, αυτή με πολύ κολλητά ταγέρ που τόνιζαν τις καμπύλες της. Στεκόμουν πάντα πίσω τους μάλλον γιατί, έτσι μικρούλης που ήμουν, μπορούσα να βλέπω τις πολύ ωραίες γάμπες της. Και τους ακολουθούσα όταν, στο ημίχρονο, άλλαζαν θέση για να βρίσκονται πίσω από το τέρμα του αντιπάλου. Γιατί; Για να μπορεί εκείνη να λέει χαμηλόφωνα χοντρά μπινελίκια στον τερματοφύλακα. Σε μια εποχή που η μεγαλύτερη βρισιά που λέγαμε και ακούγαμε ήταν το «ρε», δεν είχαμε περάσει καν στο «μαλάκας».