Θάνατος στη νοσταλγία

Ο συγγραφέας και φιλόσοφος Μαρκ Φίσερ είχε γράψει για τα «χαμένα μέλλοντα»: για την αδυναμία να φανταστούμε διαφορετικές μελλοντικές εκδοχές του κόσμου, υπό το βάρος του καπιταλισμού που δεν επιτρέπει τον παραμικρό χώρο σε καμία εναλλακτική. Μιλούσε για την ακύρωση του μέλλοντος, τη σιωπηρή παραίτηση από την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, τη σιωπηρή παραδοχή ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό που είναι. Σήμερα, αναρίθμητοι νέοι άνθρωποι έχουν αυχένες και ώμους σφιχτούς σαν τσιμέντο από το στρες, ημικρανίες που τυφλώνουν και πριονίζουν τους κροτάφους, ανάσες που κόβονται, μέρες που πετιούνται στα σκουπίδια πίσω από κατεβασμένα παντζούρια· σωματοποιούν, μεταξύ άλλων, τον τρόμο και τη θλίψη, για έναν κόσμο που δεν μπορεί, δεν πρόκειται, αποκλείεται να βελτιωθεί κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά.