Πηγαίνω στο θέατρο, συστηματικά, συνειδητά και κατ’ επιλογή από την προεφηβεία μου. Κι έχω περάσει όλα τα στάδια μιας ουσιαστικής σχέσης. Τον ενθουσιασμό της αρχής, το καταστάλαγμα στη θεατρική μαγεία, τη μοιραία απομάγευση που φέρνει, η επανάληψη, η προβολή του αυτονόητου ως πρωτοφανές, οι συγκρίσεις. Και η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω βαρεθεί να βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Καταπιεσμένοι ήρωες, οικογένειες που ξερνάνε στα γιορτινά τραπέζια τις παθογένειές τους, κλασικά έργα σμπαραλιασμένα από την άποψη του σκηνοθέτη, κείμενα που μοιάζουν περισσότερο με συρραφή τσιτάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή