Οσο υπάρχει φανατισμός, το χιούμορ δεν κατοικεί πουθενά

Η δολοφονία ανθρώπων γιατί ήθελαν να εκφράσουν με το δικό τους χιούμορ αυτό που σκέφτονται αλλά και η συγγνώμη του Ζάκερμπεργκ από τους Αμερικανούς γιατί αφαιρούσε σατιρικά σχόλια για θέματα Covid στο Διαδίκτυο, δείχνουν ότι η σάτιρα είναι ένα επικίνδυνο είδος. Γιατί η εξουσία απέναντι στους πολλούς έχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Αν πας με έναν άλλο καθρέφτη, ο ίδιος ο εξουσιαστής βλέπει το πρόσωπό του και το βλέπουν και οι άλλοι, κάτι που είναι πάρα πολύ επικίνδυνο και δεν το δέχονται. Μαζεύοντας και τις τρεις άκρες από την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό», το πρόσφατο συμβάν στην Αμερική και την εδώ κατάσταση, καταλαβαίνω ότι όσο περνάνε τα χρόνια μπαίνουν συνέχεια προσκόμματα στο να μπορεί ένας άνθρωπος να εκφράζεται. Αυτό που τους ενοχλεί είναι η έκφραση του λαού. Γι’ αυτό και φτιάχνουν μία γλώσσα, την οποία πρέπει να μιλάμε στην τηλεόραση. Θεωρούν ότι η τηλεόραση είναι ένα σαλόνι μιας κυρίας που δεν μπορείς να μπεις μέσα όπως θες εσύ, με τα παπούτσια σου, με τις λάσπες, όταν οργιστείς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι πρώτοι που υπερασπίζονται τη μη σάτιρα στα πρόσωπα της εξουσίας είναι οι δημοσιογράφοι. Κι εγώ το βλέπω συνέχεια αυτό, σε όλα τα κανάλια. Επίσης βλέπω ότι θίγονται προσωπικά οι δημοσιογράφοι. Είναι σαν να γυρνάμε στο έργο του Αριστοφάνη «Ορνιθες», όπου τα πουλιά που εποπτεύουν τον αέρα, βάζουν διόδια στην ελευθερία του λόγου.