Ο άγνωστος εκσυγχρονισμός

Ο όρος του εκσυγχρονισμού που δικαίως πολυφοριέται αυτές τις ώρες στα κοινωνικά δίκτυα και στα ΜΜΕ λόγω της αποδημίας του Κώστα Σημίτη είναι πολύ πιο σύνθετος και πολύ πιο βαθύς από αυτόν τον οποίο οι περισσότεροι περιγράφουν. Καταρχάς ο ίδιος ο εκλιπών επιχείρησε μέσα στις δεκαετίες να αναπτύξει το δικό του περιεχόμενο πάνω στον όρο του εκσυγχρονισμού με μια σειρά προσεγγίσεων και μελετών που για χρόνια εξέδιδαν σε μικρά βιβλία οι εκδόσεις Γνώση αλλά και που μπορούμε με έναν τρόπο συνοπτικό να προσεγγίσουμε σήμερα με τη βοήθεια της δικής του αυτοβιογραφίας «Δρόμοι ζωής» από τις εκδόσεις Πόλις. Εκεί για παράδειγμα δεν είναι πολύ γνωστό αλλά ο ίδιος το περιγράφει πως τον όρο πρωτοχρησιμοποίησε ένα μέρος της δημοκρατικής Αριστεράς και ήδη από το 1987. Προφανώς τότε σε αντίστιξη και σε αντιπαλότητα με τις μεταρρυθμίσεις και τις τομές του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη ο ίδιος ο Σημίτης ποτέ δεν είπε πως ο εκσυγχρονισμός αποτελούσε για τον ίδιον είτε μία αυτόνομη θεωρία είτε μία στατική θεωρία. Στο πρώτο σκέλος ο ίδιος έλεγε και περιγράφει πως ανέπτυξε τη θεωρία αυτή ως συνέχεια και ενός προβληματισμού μίας άλλης εκδοχής του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Από την άλλη δεν περιόριζε ούτε ο ίδιος την ανάγκη του «εκσυγχρονισμού» της κοινωνίας έναντι της υστέρησης – όπως έλεγε – σε καμία κυβερνητική θητεία και άρα ούτε καν στη δική του 8ετία 1996-2004.