Οι σημαντικότερες επιτυχίες του χάρη στη μεθοδικότητα και το αποτελεσματικό του πείσμα

Με τον Σημίτη δεν μας συνέδεε αυτό που λέγεται, καταχρηστικά νομίζω, πολιτική φιλία. Μας συνέδεε πραγματική, ανθρώπινη φιλία, που είχε προηγηθεί της σύντομης πολιτικής σταδιοδρομίας μου. Κάτι που σφυρηλατήθηκε στα κοινά πανεπιστημιακά μας χρόνια, τη δεκαετία του ’80. Και μπορώ να πω ότι συνεχίστηκε αδιάπτωτα ως σήμερα (μάλλον χθες), και μετά το σύντομο και οδυνηρό για εμένα, πέρασμά μου από το ΥΠΕΞ, παρά την πρόωρη αποχώρησή μου από αυτό, που μόνο κακό μπορούσε να κάνει στην κυβερνητική συνοχή της εποχής. Παρά το γεγονός ότι χαιρετίστηκε από πολλούς, με έναν αναστεναγμό ανακούφισης πως έφευγε επιτέλους ένας αιρετικός της εξωτερικής πολιτικής από το κρίσιμο υπουργείο.  Η υποβολή παραίτησής μου με βρήκε  με σύμμαχο τη σύζυγό του Δάφνη, η οποία τον έπεισε να την αποδεχτεί, και έτσι απελευθερώθηκα από το «χρυσό κλουβί», όπως αποκαλούσα το υπουργείο. Παρά την απομάκρυνσή μου από το υπουργείο εξακολουθούσα να εμπλέκομαι στα ζητήματα, άτυπα πλέον, και να βοηθάω, όσο μου επέτρεπαν τα κύρια καθήκοντά μου, τον Σημίτη, είτε απευθείας, είτε μέσω του αείμνηστου Γ. Κρανιδιώτη, στη διαμόρφωση πολιτικής. Ετσι παρακολούθησα στενά κάθε κύρια ενέργεια της εξωτερικής πολιτικής, τις αγωνίες της, τους συμβιβασμούς που συνεπάγεται, αλλά και τις σοβαρές επιτυχίες που ακολουθούν.