Πένθος

Στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη, κάτω από το καδραρισμένο πορτρέτο της Φώφης Γεννηματά και ακουμπισμένη πάνω σε ένα τραπεζάκι στρωμένο με παλιομοδίτικο τραπεζομάντιλο, τοποθέτησε το ΠΑΣΟΚ τη φωτογραφία του Κώστα Σημίτη. Δίπλα υπάρχει ένα βάζο με λευκά λουλούδια και μπροστά καίει ένα κερί. Η σκηνογραφική αποτύπωση του κομματικού πένθους για τον πρώην αρχηγό που χάρισε στο Κίνημα δύο συνεχόμενες κυβερνητικές θητείες μαρτυρά τη σχέση του μαζί του. Παρά τις γεμάτες υπερηφάνεια για το έργο του – που δεν ήταν «μακέτο» – νεκρολογίες, παρά τις ωδές στη μεθοδικότητα και τον τεχνοκρατικό του χαρακτήρα, το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν συνδέθηκε απόλυτα με τον πρωθυπουργό που το πήγε από την Αλλαγή στον Εκσυγχρονισμό. Εκείνος κάθισε στην προεδρική καρέκλα, επέβαλε το μοντέλο της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας στο κόμμα (παρότι το μισό κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής μάχης του 1996, κοιτάζοντας το πρόσωπο του δικού του Ωραίου Μπρούμελ, έβλεπε μέλλον στην απομίμηση του ανδρεοπαπανδρεϊκού του παρελθόντος), αλλά δεν το γοήτευσε. Ακόμη κι όταν κέρδιζε στις κάλπες του 2000, πετυχαίνοντας τη μεγαλύτερη εκλογική ανατροπή της Μεταπολίτευσης, δεν προκαλούσε στη βάση και τα στελέχη του ρίγη συγκίνησης, όπως ο ιδρυτής του.