Πολίτες

Η συναισθηματική απόσταση που χώριζε τον γερμανοτραφή καθηγητή από τους ψηφοφόρους εξηγείται και χωρίς να έχει εντρυφήσει κανείς στην πολιτική κοινωνιολογία. Το μπλοκάκι δεν δημιουργεί ταυτίσεις σαν τα ζεϊμπέκικα. Το ταμπεραμέντο της φυλής δεν χωρούσε στις σελίδες του, λένε βουλευτές που έχουν κυνηγήσει τον σταυρό σε διαφορετικές μεταξύ τους δεκαετίες (ένας πολιτικός αρχηγός της περιόδου των Μνημονίων το διατύπωνε πιο ωμά οφ δε ρέκορντ, «δεν γνώριζε καν τι σκέφτεται ο περιπτεράς της γειτονιάς του», ισχυριζόταν). Κι όμως, ο Σημίτης αφήνει τελικά πίσω του κάτι σημαντικότερο από τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, τα ΚΕΠ, τις ταυτότητες όπου δεν αναγράφεται το θρήσκευμα ή τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Αφήνει μια κατηγορία του εκλογικού σώματος γαλουχημένη με μετριοπάθεια, συνηθισμένη στην αξιολόγηση των πράξεων κι όχι των λόγων των πολιτικών, σταθερά προσανατολισμένη προς την Ευρώπη. Οι πολίτες που επηρεάστηκαν από το στυλ διακυβέρνησής του μπορεί να ήταν μειοψηφία πριν από δέκα χρόνια, στο δημοψήφισμα. Σήμερα, ωστόσο, αναγνωρίζονται από ορισμένες κομματικές έδρες ως κρίσιμη εκλογική μάζα (η μητσοτακική ΝΔ τους χρωστάει δύο νίκες, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα έχει ελπίδες να επιστρέψει στο παλιό του στάτους μόνο αν τους επαναπατρίσει). Γι’ αυτό, θα τον θυμούνται περισσότεροι απ’ όσους υπολογίζουν όποιοι υπήρξαν πολιτικοί του αντίπαλοι.