Η κοινωνική δικτύωση αντιμετώπισε τον Κώστα Σημίτη με τη γνωστή σταθερά που αποτυπώθηκε και στο δημοψήφισμα. Το 60% έδειχνε λεκέδες στο πορτρέτο του και το υπόλοιπο 40% έσπευσε να αναγνωρίσει την προσφορά του ανδρός. Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλές ανοησίες. Η μεγαλύτερη ήταν η απόδοση μομφής για το δήθεν «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου». Βαρέθηκα να διαβάζω σχόλια για μπαμπάδες και παππούδες που έχασαν τους κόπους μιας ζωής. Και τους έφταιγε, φυσικά, ο Σημίτης και όχι η βουλιμική αφέλεια ανθρώπων που αγόραζαν μετοχές κατάλληλες μόνο για ταπετσαρία και στο δεύτερο limit up πήγαιναν στην αντιπροσωπεία για να παραγγείλουν αυτοκίνητο ή έριχναν τα μπετά για το εξοχικό. Αλλά, ως γνωστόν, ο λαός είναι πάντα αθώος του αίματος. Δεν τους προστάτευσε, λένε, ο Σημίτης. Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να τους πει ότι όλο αυτό είναι φούσκα; Μετά θα τον κατηγορούσαν ότι πάει να πετάξει τους μικρούς έξω από το πάρτι. Μια χώρα νόμιζε ότι έκανε την τύχη της. Και έμεινε με τα κλωστήρια και τα χαλυβδόφυλλα στο χέρι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή