Επικήδειος

Το κλισέ που χρησιμοποιούν άνθρωποι του περιβάλλοντός του τον θέλει «μετρ του αιφνιδιασμού». Η ιδέα να εκφωνήσει επικήδειο για τον Κώστα Σημίτη, έναν πρωθυπουργό της απέναντι πλευράς – κάποιον που προκάτοχοί του έσπευσαν να ορίσουν ως κύριο πολιτικό και ιδεολογικό αντίπαλο της γαλάζιας παράταξης αποχαιρετώντας τον – σίγουρα είναι μια ακόμη πινελιά σ’ αυτή τη μητσοτακική αυτοπροσωπογραφία, η οποία φιλοτεχνείται προσεκτικά από το 2019. Για τους λάτρεις της πολιτικής σημειολογίας, βέβαια, η απόφαση δεν ήταν μια απροσδόκητη έκπληξη. Είχαν προσέξει από το πρωί της Κυριακής ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβγαλε ανακοίνωση για τον θάνατο του πατριάρχη του μεταπολιτευτικού εκσυγχρονισμού πριν προλάβει να γράψει μια συνοπτική νεκρολογία ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ – κι είχαν παρατηρήσει πως, σε αντίθεση με άλλους εκτός Κινήματος πολιτικούς, έσπευσε να χαρακτηρίσει τη σημιτική παρακαταθήκη μια «κοινή διεκδίκηση» που διατρέχει «τα ζητούμενα της πατρίδας» μέχρι σήμερα. Κι όχι μόνο. Είχαν επισημάνει από την προηγούμενη τετραετία του ότι έχει φτιάξει μια κυβερνητική έδρα (αλλά και τη μισή του σχεδόν κυβέρνηση) παρακάμπτοντας τη νεοδημοκρατική επετηρίδα κι επιστρατεύοντας κεντροαριστερά στελέχη με μικρή ή μεγαλύτερη θητεία στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ.