Με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Σημίτη, χθες, ήταν ημέρα τεράστιας χυδαιότητας του δημόσιου λόγου, όχι μόνο στα σόσιαλ μίντια. Θαρρείς και βρήκαν ευκαιρία όλες οι τοξικές φωνές που είχαν ξεμυτίσει μετά τη χρεοκοπία για να συγκροτήσουν τους «Αγανακτισμένους» να επιστρέψουν, για να ξαναπούν το ίδιο τροπάριο: να εκφράσουν αποτροπιασμό επειδή στην κρίση των Ιμίων ο Σημίτης δεν έκανε πόλεμο, να τον ελεεινολογήσουν επειδή δεν είπε στους ανώριμους πολίτες να μην προσδοκούν εύκολο χρήμα από τη φούσκα του χρηματιστηρίου, να του προσάψουν αποχριστιανισμό της κοινωνίας επειδή συγκρούστηκε με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για ένα θέμα όπως το θρήσκευμα στις ταυτότητες που δεν είναι αρμοδιότητα της Εκκλησίας, να τον κατηγορήσουν για τη χρεοκοπία επειδή έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, θεωρώντας ότι υπεύθυνη ήταν η ευρωπαϊκή πορεία και όχι ο εκτροχιασμός του πελατειακού κράτους…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή