Πώς απαντάμε στο περιθώριο;

Πριν από λίγες μέρες, ένας ακροδεξιός τραμπούκος θεώρησε καλή ιδέα να εκφοβίσει ένα μικρό αγόρι στην Κομοτηνή, ζητώντας του να φωνάξει «ζήτω ο Κασιδιάρης» δυνατά. Το παιδί καθόταν κουλουριασμένο σε μια γωνία, εμφανώς τρομαγμένο, δεν μπόρεσε να το αποφύγει για να μην έχει μπλεξίματα. Δεν του ζήτησε κανείς να πει «ζήτω ο Χίτλερ» ή «ζήτω ο Παπαδόπουλος»: το όνομα που έπρεπε να ακουστεί είναι ένα από αυτά που αποτελούν μία από τις πιο μελανές σελίδες της κρίσης της περασμένης δεκαετίας, αλλά τώρα πια θεωρείται ακίνδυνο, περιθωριοποιημένο, οριοθετημένο. Μετά τον θάνατο του Κώστα Σημίτη, μια ευρωβουλευτής και αρχηγός κόμματος αποφάσισε όχι απλώς να είναι ασεβής απέναντι σε έναν άνθρωπο που ακόμα δεν έχει ταφεί (αυτό, στη δική της περίπτωση, είναι το λιγότερο), αλλά να διαστρεβλώσει την ιστορία αμφισβητώντας – στη γραμμή των ακροδεξιών λούμπεν που κάνουν πάρτι στο Διαδίκτυο – τον πατριωτισμό ενός πολιτικού που υπηρέτησε σε θέσεις ευθύνης από το 1981 έως το 2004, οκτώ από αυτά τα χρόνια ως πρωθυπουργός της χώρας.