Οι ασταμάτητες τιμωρίες διώχνουν κόσμο

Χθες ήταν η σειρά της ΑΕΚ να τιμωρηθεί με δύο αγωνιστικές για κροτίδες που πέταξαν οπαδοί της στο ματς με τον Βόλο. Θυμίζω πως ανάλογες τιμωρίες για ρίψεις κροτίδων έχουν επιβληθεί και στον Αρη και στον ΠΑΟ – μάλιστα οι Πράσινοι εξέτισαν τη δεύτερη αγωνιστική της τιμωρίας τους στο ματς Κυπέλλου που έδωσαν την Τετάρτη με τον Ατρόμητο και θα πρέπει να νιώθουν τυχεροί που υπήρχε στο πρόγραμμα το ξεχασμένο αυτό παιχνίδι που προέκυψε εξαιτίας της αναβολής του πρώτου παιχνιδιού με τον Ατρόμητο λόγω της κηδείας του αδικοχαμένου Μπάλντοκ. Λέω ότι ο ΠΑΟ είναι τυχερός γιατί αν δεν υπήρχε το ματς αυτό θα εξέτιε τη δεύτερη αγωνιστική στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο και θα είχε καταφέρει (διότι περί κατορθώματος πρόκειται…) να παίξει χωρίς κόσμο δύο ντέρμπι – την πρώτη αγωνιστική την εξέτισε την περασμένη Κυριακή στο ματς με τον ΠΑΟΚ. Αλλά το θέμα δεν είναι πότε εκτίει μια ομάδα τις ποινές, αλλά οι ίδιες οι τιμωρίες. Που έχουν δύο κοινά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι προκύπτουν έπειτα από παιχνίδια στα οποία οι μεγάλες μας αυτές ομάδες είχαν την υποστήριξη των οπαδών τους εκτός έδρας. Το δεύτερο, πως σε όλες τις περιπτώσεις η συμπεριφορά των οπαδών, πριν από την τιμωρία, περιγράφεται ως υποδειγματική. Αν δεν με πιστεύετε, δείτε τα δημοσιεύματα μετά το ματς Βόλος – ΑΕΚ. Ολοι γράφουν για γιορτή των οπαδών της ΑΕΚ στον Βόλο. Αλλά γιορτή οπαδών χωρίς κροτίδες είναι δύσκολο στην Ελλάδα να υπάρξει.