Εχω την εντύπωση ότι θα τη νοσταλγήσουμε βαθιά και βαριά την Ελλάδα του Σημίτη, και όχι μόνον για τους πολιτικούς άθλους του. Δεν είναι σύνηθες, ούτε και ήταν ποτέ, να συναντάς τον πρωθυπουργό, σχεδόν αφύλακτο, να στέκεται στην ουρά εκεί που πάει όλος ο κόσμος, αν υποθέσουμε ότι όλος ο κόσμος πήγαινε σινεμά απογευματινή, ή στο θέατρο Αμόρε του Χουβαρδά, στο Απλό του  Αντύπα, ή στη Λυρική, χωρίς να έχει ειδοποιηθεί ένας λόχος κάμερες συν η μισή αστυνομική δύναμη του λεκανοπεδίου. Κι όμως, αυτός ο πρωθυπουργός δεν «αγαπήθηκε» με τον τρόπο τουλάχιστον που συνηθίζουμε να αγαπάμε τους πολιτικούς μας. Κι ήταν σαν να το επιδίωκε αυτό, όπως κάνουν όλοι οι ισορροπημένοι άνθρωποι που αντί να εκπέμπουν γοητρόνια, προτιμούν να σχετίζονται με βάση τον αλληλοσεβασμό. Ξέρετε κανέναν τέτοιον; Ούτε κι εγώ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή