Αναζήτηση
Πίσω από τη Μάρθα Φριντζήλα, την ώρα που ερμήνευε το «Τέρμα τα παράπονα» της Λίτσας Γιαγκούση ανάμεσα σε δύο χορευτές με χρυσά γιλέκα, δέσποζε ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ σε νέον. Αυτή η σκηνή, από τη μουσική παράσταση που ανέβηκε στο Σύνταγμα την παραμονή Πρωτοχρονιάς, ξύπνησε τα αντιπασοκικά ένστικτα πολλών. Και παρά τη διάχυτη ειρωνεία της σκηνοθεσίας και της σκηνογραφίας για τη νοοτροπία που ενίσχυσε το Κίνημα της δεκαετίας του 1980, προκάλεσε μια ζωηρή – αν όχι διχαστική – συζήτηση για την πρώτη κυβερνητική περίοδο του κόμματος το οποίο σημάδεψε τη Μεταπολίτευση. Κι ύστερα, μόλις πέντε μέρες αργότερα, ο θάνατος του Κώστα Σημίτη έστρεψε το ενδιαφέρον της δημόσιας σφαίρας, σοσιαλμιντιακής και μη, στο άλλο ΠΑΣΟΚ, το εκσυγχρονιστικό. Ο νέος χρόνος, λοιπόν, ξεκίνησε με μνήμες από το ένδοξο πράσινο παρελθόν και αποκάλυψε πως – παρότι η Χαριλάου Τρικούπη ποντάρει συχνά στη νοσταλγία – δεν νοσταλγούν όλοι το ίδιο ΠΑΣΟΚ.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
