Το άκουσα στο Attica από τον οξυδερκή επικοινωνιολόγο Λευτέρη Κουσούλη. Και προσέτρεξα στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Τροχαίας. Μέσα σε 11 μήνες (για το έτος 2024) σε όλη τη χώρα σημειώθηκαν 9.648 ατυχήματα, με τα 525 να είναι θανατηφόρα. Οι νεκροί έφτασαν τους 559, ενώ οι βαριά τραυματίες τους 478. Ο Λευτέρης έλεγε για την αναγκαιότητα να συναντηθεί η Πολιτική με την κανονική ζωή. Να δει τέτοια σοβαρά θέματα όπως οι νεκροί των δρόμων. To θέμα αποκτά και δραματική επικαιρότητα με το πρόσφατο θανατηφόρο τροχαίο στα Χανιά που έχει εξοργίσει πολλούς για την αμέλεια του παραβάτη. Για τα κενά της Πολιτείας και του νόμου. Και όντως ο άγνωστος πόλεμος των δρόμων είναι μια φρικτή στατιστική που πίσω της κρύβει – πέραν των ανθρώπινων απωλειών – ανθρώπους πολυτραυματίες, συγγενείς σε καθεστώς οδύνης, μεταβολή των όρων ζωής για ολόκληρες οικογένειες. Οι δρόμοι, η οδική συμπεριφορά, η αυστηρότητα των παραβάσεων είναι η μία πλευρά. Η έτερη είναι ο πυρήνας της Πολιτικής, ο τρόπος που ενδιαφέρει και αφορά μια καθημερινότητα που μοιάζει αμετάβλητη και ακίνητη. Η κανονικοποίηση των (θανατηφόρων) τροχαίων είναι αποτέλεσμα μιας λογικής που θέλει να μην αλλάζει τίποτε ή ακόμη χειρότερα μόλις τείνει να κουνηθεί κάτι να προσκρούει στις αλληλοεπικαλύψεις των αρμοδιοτήτων της Πολιτείας (υπουργεία, δήμοι, περιφέρειες). Οι 559 νεκροί του 2024 σε δρόμους μπορεί για τον δημόσιο λόγο ή τον Τύπο να αποτελούν ένα ψυχρό νούμερο. Κάθε ένας – μία όμως είναι μια τραγική ιστορία με ανεπούλωτα τραύματα για το οικογενειακό τους περιβάλλον. Και το χειρότερο, είναι μια είδηση που τροφοδοτεί περαιτέρω τη λογική της «μη αποτελεσματικής» Πολιτικής. Την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως αν προχωρούν τα πράγματα αυτό γίνεται μόνον ως εξαίρεση στον κανόνα ή ως αναγκαστική οδηγία από την Ευρώπη. Σήμερα περισσότερο από ποτέ η Πολιτική όχι απλώς δεν αντιστοιχεί στα προβλήματα του κόσμου αλλά ομοιάζει με γενικόλογη εκφώνηση, ως άθροισμα ευχολογίων ή ως έκθεση ιδεών α λα «αρωγή και ευδοκίμηση». Και καλά η αντιπολίτευση που δεν κυβερνά και χωρά να πει και κάτι παραπάνω ή ακόμη και κάτι γενικόλογο – παρότι και αυτή έχει ευθύνη. Η κυβέρνηση; Οι δήμαρχοι; Οι περιφερειάρχες; Η Πολιτική είναι η άσκηση αποτελέσματος. Η Τέχνη όχι απλώς του εφικτού μα και η συλλογική προωθητική προσπάθεια που φιλτράρει και ολόκληρα ιδεολογικά σχέδια. Θα πει κάποιος: το μεγάλο μέρος του πολιτικού δυναμικού σήμερα είναι εγκλωβισμένο στα ακροατήριά του, στις δημόσιες σχέσεις και στην αυτοεικόνα του μέσω κοινωνικών δικτύων. Η Πολιτική για να εκκινηθεί ως ύψιστη διαδικασία θέλει ιδέες, ομάδες, σχέδια, πράξεις. Με Κουσούλη ξεκίνησε το σημείωμα, με δική του φράση καταλήγει: «Τελικά καμιά αυτοσυνειδησία δεν είναι δυνατή χωρίς μια πολιτική ζωντανή, για αυτό με κάθε πολιτικό τρόπο, με κάθε πολιτικό μέσο πρέπει να βρεθούμε σταθερά απέναντι στην ήττα της πολιτικής». Μη συνηθίσουμε τα τροχαία.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ