Κατά την πρωθυπουργική αιτιολογία, «έτσι, η συζήτηση για ανανέωση της παραμονής του στο αξίωμα δεν θα άνοιγε, κάθε τόσο, τον χορό των αντιπαραθέσεων. Και ο θεσμός θα έμενε μακριά από τις κομματικές σκοπιμότητες». Ο αρχηγός του Κινήματος Δημοκρατίας, πάλι, υποστηρίζει πως ενισχύει την ανεξαρτησία του θεσμού, «υπό την έννοια ότι ο Πρόεδρος θα αποδεσμευτεί από την πίεση της επανεκλογής». Ο ένας, δηλαδή, επικαλείται σαν επιχείρημα την εμπειρία μιας προεδρικής εκλογής που κουβαλούν όλοι όσοι πολιτεύονται καιρό και ο δεύτερος μάλλον αγνοεί πως αφού αναλάβει ο πρώτος πολίτης έχει περιορισμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες – η μεγαλύτερη εξουσία που του προσφέρει το Σύνταγμα είναι η αναπομπή νομοσχεδίου που έχει ψηφιστεί στη Βουλή και κανένας ΠτΔ της Μεταπολίτευσης δεν την έχει χρησιμοποιήσει. Πάντως, μια τέτοια αλλαγή επιδέχεται και ανάποδης ερμηνείας. Ενδέχεται να περιόριζε κι άλλο τον κάτοχο του ύπατου πολιτειακού αξιώματος στον εθιμοτυπικό του ρόλο γιατί εκείνος θα ήξερε από την αρχή ότι είναι αναλώσιμος – και θα γνώριζε πως όσο καλά κι αν κάνει τη δουλειά, δεν θα κληθεί να τη συνεχίσει. Μόνο ένα πρόσωπο που έχει διακριθεί για τον πολιτικό του ακτιβισμό ίσως ασκούσε τα καθήκοντά του απελευθερωμένα. Ποιος επικεφαλής κυβέρνησης, όμως, θα πρότεινε ένα τέτοιο;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή