Στην αρχή τους παρατηρούσαμε όπως οι γονείς μας έβλεπαν τους πρώτους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ: κάτι περίεργοι τύποι, χαλαροί, χωρίς γραβάτες, με το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς να λάμπει σαν φωτοστέφανο πάνω από τα κεφάλια τους. Δεν ήθελαν τα καλά υπουργικά αυτοκίνητα και θα πωλούσαν τα κυβερνητικά αεροπλάνα. Η λέξη «λαός» χωρούσε δύο και τρεις φορές σε κάθε τους φράση. Και όλοι μαζί θα ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος. Παρεμπιπτόντως, η τελευταία λέξη του Συντάγματος είναι η «βία». Η οποία, βέβαια, ήταν καταδικαστέα, αλλά ως ένα σημείο κατανοητή, ειδικά αν επρόκειτο για κανένα γιαούρτι ή μπουκάλι με νερό στην κεφαλή ξεπουλημένου μνημονιακού. Ναι, ήταν περίεργα χρόνια. Ταραγμένα. Κοιτάζεις τώρα πίσω και απορείς αν όντως αυτά τα πράγματα συνέβησαν στην Ελλάδα, τα ζήσαμε και μας σημάδεψαν. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να κατάπιε ένας ολόκληρος λαός το δούλεμα με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την απάτη με το δημοψήφισμα. Αλλά την ίδια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως και θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Διότι αν δεν καβαλούσε το κύμα ο Αλέξης, περίμενε από πίσω ο Μιχαλολιάκος. Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια από την Πρώτη Φορά. Ηταν η μέρα που πέθανε ο Ντέμης Ρούσσος και δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί του. Οι φωτογραφίες της Πρώτης Φοράς είναι πρόσφατες, δεν έχουν διόλου ξεθωριάσει. Δεν χρειάζεται να τις δούμε, αποτυπώθηκαν στον εγκεφαλικό φλοιό. Ελάτε να θυμηθούμε μερικές από αυτές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή