Λίγη μεταπολιτευτική αποτίμηση, αναμνήσεις με γραβάτες και δημοψηφίσματα, Ολαντρεού και Σόιμπλε. Σαν μια βόλτα στα σοκάκια της νοσταλγίας (με τόσο ποιητική διάθεση) διαβάζεται η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη γαλλική εφημερίδα «Libération» με αφορμή τα δέκα χρόνια από την «πρώτη φορά Αριστερά» του 2015. Κι αναφέρομαι σε νοσταλγία γιατί, για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη αφήγηση μας αφήνει ιδιαίτερα σοφότερους. Ενώ η απεύθυνση στο αριστερό κοινό της συγκεκριμένης εφημερίδας οδηγεί τον Τσίπρα μονάχα σε διαπιστώσεις αυτοδικαίωσης, παρότι σε άλλες τοποθετήσεις του έχει επιδείξει και μια πιο αναλυτική διάθεση. Κατηγορεί τις τότε ευρωπαϊκές δυνάμεις ότι δεν είχαν «καμία απολύτως διάθεση να καταλήξουν σε έναν έντιμο συμβιβασμό με την αριστερή κυβέρνηση μιας χώρας που αδυνατούσε να πληρώσει το χρέος της», θεωρώντας πως εκ των υστέρων δικαιώθηκε, αναφερόμενος και στα καλά λόγια που έγραψαν γι’ αυτόν αργότερα η Ανγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ. Υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές επειδή «η κοινή γνώμη έχει διαμορφωθεί κυρίως από εκείνους που έχτισαν το μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά ότι είναι «αδιαμφισβήτητο γεγονός» ότι αυτός έβγαλε την Ελλάδα από την κρίση. Περισσότερο ενδιαφέρουσα, ωστόσο, βρήκα τη διατύπωσή του για το δημοψήφισμα, η οποία αποτελεί την κυνική παραδοχή μιας στρατηγικής απέναντι στο τότε πολιτικό αδιέξοδό του, που θα πρέπει να προβληματίσει όσους ακόμη το υπερασπίζονται στη βάση αρχών: «Θέσαμε σε εφαρμογή μια στρατηγική που αποσκοπούσε στη δραματοποίηση της κρίσης, προκειμένου να προκαλέσουμε ένα αποτελεσματικό σοκ. Αυτή ήταν η στρατηγική του δημοψηφίσματος». Η στρατηγική του σοκ.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
