Θυμάμαι πότε είδα για πρώτη φορά τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη. Ηταν κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, όταν μια μέρα εισέβαλε στα γραφεία του «Ταχυδρόμου» στη Χρήστου Λαδά. Και χρησιμοποιώ συνειδητά το ρήμα «εισέβαλε» διότι ο Ιάσονας δεν έμπαινε απλώς σε έναν χώρο, από την πρώτη στιγμή τον καταλάμβανε με την πληθωρική παρουσία του. Κι αυτό πριν γίνει γνωστός από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές του. Ετσι ήταν η φτιαξιά του από μικρό παιδί. Οπως μου άρεσε να τον φαντάζομαι, γι’ αυτό και του ζητούσα συχνά να μου διηγείται ιστορίες και στιγμιότυπα από τα παιδικά του χρόνια που έμοιαζαν με κινηματογραφικές σκηνές. Διότι αυτό ήταν και ο ίδιος. Μια προσωπικότητα που έμοιαζε σκηνοθετημένη. Σαν ένας ρόλος, που ήταν όμως η απόλυτη αλήθεια του.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ