Στην 80ή επέτειο της απελευθέρωσης του Αουσβιτς, οι διοργανωτές αποφάσισαν να δώσουν το βήμα σε επιζώντες και όχι στους πολιτικούς. Κάποιοι φόρεσαν σκουφιά και μαντίλια με γαλάζιες ρίγες, σαν τις στολές του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης που γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι υπήρξε ένα εργοστάσιο θανάτου. Μπροστά σε ένα από τα βαγόνια που μετέφεραν εκεί τους ίδιους κι εκατομμύρια άλλους, προειδοποίησαν πως οι ομοιότητες της δεκαετίας του 1930 με το 2025 είναι πολύ ξεκάθαρες για να αγνοηθούν. Η νεότερη είναι πια 86 ετών και ο μεγαλύτερος 99. Η μνήμη που κρατάνε ζωντανή όσο αναπνέουν κινδυνεύει σύντομα να χαθεί. Στις 27 Ιανουαρίου του 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα, αφού πέρασαν την πύλη με τη σιδερένια επιγραφή «Η εργασία απελευθερώνει», βρήκαν ζωντανούς 7.000 κρατούμενους. Πριν από 20 χρόνια πάνω από 1.000 επιζώντες λάμβαναν μέρος στις εκδηλώσεις. Μια δεκαετία μετά συμμετείχαν 300. Πέντε χρόνια αργότερα 100, ενώ στις φετινές παραβρέθηκαν μόλις 56. Οσο αυτοί οι άνθρωποι ήταν πολλοί, όλοι εκείνοι που γεννήθηκαν στον ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο, ο οποίος διαμορφώθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπορούσαν να μαθαίνουν από διαφορετικές πηγές την ίδια ιστορία.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ