Ενας γάμος, μια επιθυμία, μια ανατροπή. Εγωισμοί, όρια, η αέναη δίψα για κάτι «ανώτερο» – όλα παίζονται σε μια κωμωδία που, πίσω από το γέλιο, αποκαλύπτει αλήθειες που πονάνε. Η Νατάσα Τριανταφύλλη, σκηνοθετώντας ξανά το έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Θέλω να δω τον Πάπα», φωτίζει τις αντιφάσεις της εποχής του 1920 αλλά και τις δικές μας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ