Μέχρι εδώ. Το συναίσθημα που αποτυπώνει αυτή η έκφραση νομίζω ότι είναι στο στόμα όλων των Ελλήνων, διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της χώρας. Ο κόμπος έχει φτάσει στον λαιμό προ πολλού, θεωρώ ότι τώρα έφτασε και στο χτένι. Τα τελευταία χρόνια, κάθε τόσο, κάθε εβδομάδα σχεδόν μία ιστορία φρίκης με πρωταγωνιστή ένα ή περισσότερα παιδιά. Παιδιά θύματα εγκληματικών πράξεων, παιδιά «εξόριστα», εκτός των ορίων δηλαδή της παιδικής ή ακόμη και της βρεφικής ηλικίας. Που είναι η στοιχειώδης γονεϊκή στοργή, η στοιχειώδης φροντίδα, το νοιάξιμο για το κλάμα του. Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Παιδικά πρόσωπα, αλλοιωμένα από το τηλεοπτικό «μωσαϊκό», παιδιά που δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπά τους αλλά που ξέρουμε με λεπτομέρειες τα βάσανά τους. Τα παιδιά του αστυνομικού της Βουλής, ο Παναγιωτάκης της Αμαλιάδας, ένα άλλο παιδί που είχαν βρει τσιμεντωμένο στο μπαλκόνι, ένα κορίτσι εννέα ετών που αυτοκτόνησε. Και άλλα παιδιά που ακούμε για τα μαρτύρια που έχουν περάσει στη σύντομη ζωούλα τους, σοκαριζόμαστε, σε κάποιες περιπτώσεις κλείνουμε τις οθόνες μας γιατί δεν αντέχουμε να ακούμε τις ιστορίες τους και μετά μας καταπίνει η καθημερινότητα και τα ξεχνάμε. Μέχρι να τρακάρουμε μετωπικά με την ιστορία του επόμενου παιδιού που αφέθηκε στο έλεος ενός κατώτερου θεού. Η περίπτωση του τρίχρονου όμως που τα βασανιστήρια που πέρασε τον κατέστησαν εγκεφαλικά νεκρό (τουλάχιστον έως την Πέμπτη το βράδυ που γράφτηκε αυτό το κείμενο) νομίζω ότι έφτασε τον κόμπο στο χτένι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή