«Σ’ εσάς που μ’ ακούτε»: ο εμβληματικός τίτλος του τελευταίου έργου της Λούλας Αναγνωστάκη σηματοδότησε πριν δύο χρόνια τις μαχητικές κινητοποιήσεις των σπουδαστών και σπουδαστριών των δραματικών σχολών για την αναγνώριση των πτυχίων τους. Θρυαλλίδα που είχε πυροδοτήσει τις εκρηκτικές αντιδράσεις ήταν η δημοσίευση του προεδρικού διατάγματος 85/2022 για τον καθορισμό προσόντων διορισμού σε φορείς του Δημοσίου, τον Δεκέμβριο του 2022. Το θέσπισμα εξίσωνε τα πτυχία των ηθοποιών με τα απολυτήρια του λυκείου, επισφραγίζοντας την κατάργηση της ανώτερης βαθμίδας εκπαίδευσης που είχε συντελεστεί ήδη από το 2003, πριν δηλαδή γεννηθούν τα περισσότερα από τα εξεγερμένα παιδιά. Και ήταν σαν να αποκάλυψε στα μάτια τους ένα ψέμα, ένα «ζωτικό ψεύδος», για να θυμηθούμε τον Ιψεν, που κάλυπτε μια ανεπιθύμητη, ενοχλητική πραγματικότητα. Ποια «Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης»; Αυτή η νέα γενιά μάς έβαλε όλους και όλες προ των ευθυνών μας: την Πολιτεία, τις διευθύνσεις των δραματικών σχολών και το διδακτικό προσωπικό, τους καλλιτέχνες και τα συλλογικά τους όργανα. Και η φωνή της, αντίθετα από τα δραματικά πρόσωπα της Αναγνωστάκη που μιλούν μπροστά σε κλειστά μεγάφωνα, φαίνεται να εισακούστηκε· μετά από την εκκωφαντική σιωπή δύο δεκαετιών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή