Σε εποχή στην οποία αποτελεί παράδειγμα πολιτικής επιτυχίας ο 47ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και καθίσταται όλο και πιο εμφανής η διάσταση μεταξύ εκείνων που αποφασίζουν και εκείνων που υφίστανται τις αποφάσεις, ένα μεγάλο αίτημα, και ένα μεγάλο πρόβλημα, συνδέεται με την εμπιστοσύνη έναντι των θεσμών, ιδίως έναντι των κυβερνήσεων. Το αίτημα και το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν αφορά τόσο στις κυβερνητικές επιδόσεις, όσο στον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Δεν έχει επίκεντρο αποφάσεις και επιλογές, αλλά στάση έναντι των κοινωνιών. Δεν ταυτίζεται με την «εικόνα» που βγάζει προς τα έξω ένας ηγέτης ή μια ηγετική ομάδα, αλλά με τη δημοκρατική ουσία, όπως την αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των πολιτών: σύλληψη και αξιολόγηση των προβλημάτων, λογοδοσία, ενσυναίσθηση. Ετσι νοούμενη, η εμπιστοσύνη δεν ταυτίζεται ούτε απεικονίζεται σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ή και σε περισσότερα: μια «ομάδα που κερδίζει» μπορεί να χάσει ανά πάσα στιγμή, ίσως και αμετάκλητα, την εμπιστοσύνη. Ούτε εξαρτάται ή «διορθώνεται» από κατόπιν εορτής διοικητικά και διαχειριστικά μέτρα ή με μετάθεση της ευθύνης: το να λέγεται, για παράδειγμα, ότι μια κυβέρνηση οφείλει να μείνει αδρανής «μέχρι να αποφανθεί η Δικαιοσύνη» δείχνει όχι μόνο παρανόηση της διάκρισης των λειτουργιών – που επιτάσσει η κάθε εξουσία να κινείται μέσα στο δικό της χώρο και όχι να μην κινείται καθόλου μέχρι να κινηθεί κάποια άλλη – αλλά και αγνόηση της θεμελιώδους δημοκρατικής αρχής: κάθε κυβέρνηση δεν είναι μόνο εκφραστής της λαϊκής βούλησης, είναι και υπόλογος, τουλάχιστον για εξήγηση, έναντι του λαού, ακόμα και για τα ζητήματα που δεν δημιούργησε αποκλειστικά η ίδια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή