Ολυµπιακός ων, και κατοικών στη Νεάπολη, στις Δυτικές Υπώρειες του Λυκαβηττού, ομολογώ ήταν μαρτύριο σε εκείνη την αφιλόξενη δεκαετία του ’60 να πηγαίνω τις Κυριακές και να φαρμακώνομαι στο γήπεδο της Λεωφόρου. Το μόνο γήπεδο στην Ελλάδα όπου χόρταινες μπάλα, που τον παίχτη, τον έβλεπες στα πέντε μέτρα κοντά σου, του φώναζες το όνομά του και σε χαιρέταγε. Ενα γήπεδο χτισμένο πάνω στη λειτουργική των αγγλικών γηπέδων. Που ήταν στη λογική τού «Εδώ ήρθαμε να δούμε μπάλα. Δεν ήρθαμε ούτε να κάνουμε στίβο, ούτε να ασχοληθούμε με άλλο άθλημα. Ούτε να με βάλεις στο ΟΑΚΑ να βλέπω το γήπεδο με τηλεσκόπιο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή