Λαοθάλασσα επιστροφής

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι σε μεγάλο μέρος της η ιστορία των μετακινήσεων των πληθυσμών της. Οι μετακινήσεις αυτές επίσης στο μεγάλο μέρος τους είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων, αναμετρήσεων, πολεμικών εμπλοκών, βίαιων εκτοπίσεων. Μια μετακίνηση έχει στον πυρήνα της την έννοια της ρευστότητας, της επισφάλειας, Μία λογική του «όπου γη πατρίς». Υπάρχει εκείνο το είδος των μετακινήσεων που οριστικοποιούν μία μετεγκατάσταση, έναν ξεριζωμό και μία νέα ζωή κάτω από νέες συνθήκες. Υπάρχει κι εκείνο το είδος των μετακινήσεων που έστω πρόσκαιρα σηματοδοτεί μια επιστροφή. Και η επιστροφή συνοψίζει την ελπίδα και μια νέα πραγματικότητα. Η εικόνα της επιστροφής των παλαιστινίων εκτοπισμένων στο βόρειο τμήμα της λωρίδας της Γάζας – μετά τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ και την εύθραυστη εκεχειρία μεταξύ Χαμάς και κυβέρνησης Νετανιάχου – είναι μία εικόνα φωτός. Είναι αυτή η εικόνα των ανθρώπων, των οικογενειών, των παιδιών με πράγματα και τσάντες, με όλα τους τα υπάρχοντα ανά χείρας και στις πλάτες να συγκροτούν μια μετακινούμενη εικόνα ελπίδας και μιας συγκρατημένης αισιοδοξίας. Είναι η επιστροφή στα πατρογονικά εδάφη. Είναι η επανάκτηση ενός εδάφους το οποίο δεκαετίες τώρα γίνεται η αφορμή μιας ανελέητης αιματηρής σύγκρουσης. Είναι η ελπίδα των Παλαιστινίων για πατρίδα, για ειρήνη, για δημοκρατία. Στο ρευστό έδαφος όπως είναι το περίπλοκο τοπίο της Μέσης Ανατολής και βέβαια της Παλαιστίνης. Πέραν και μακριά από την αιματοχυσία, τις συγκρούσεις και τις κυνικές επιδιώξεις των ηγετών που δεν λογαριάζουν τους πληθυσμούς, γράφεται η μικρή ανθρώπινη ιστορία εκείνων που ελπίζουν σε μία νέα κανονική ζωή. Ειρηνική και χωρίς φόβο. Αν οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις αποτελούν τους φρικτούς επιταχυντές της ιστορίας, οι ειρηνικές συνυπάρξεις είναι εκείνες που προωθούν και αποτελούν προϋπόθεση για την ευημερία των ανθρώπων. Μέσα στα ερείπια, μέσα στο βομβαρδισμένο τοπίο από τις ισραηλινές δυνάμεις μπορούν να ξανανάψουν τα φώτα των καταυλισμών και των σπιτιών. Να ξαναζεσταθούν οι εστίες από την ανθρώπινη κατοίκηση. Η εικόνα όμως της επιστροφής των εκτοπισμένων Παλαιστινίων στη Βόρεια Γάζα είναι και μία υπενθύμιση στους λαούς της Δύσης ότι όλα τα πράγματα κρέμονται από μία κλωστή. Οτι αν κάτι μας χωρίζει από εκείνους που βιαίως σήμερα μετακινούνται ή επιστρέφουν στα σπίτια τους είναι μια κατακτημένη μα εύθραυστη ειρήνη. Πολύ εύκολα μπορείς να βρεθείς σε εκείνη τη ζώνη όπου τίποτα δεν έχει σημασία εκτός από μία τσάντα με πράγματα, μια βαλίτσα ή απλώς το παιδί σου στην αγκαλιά προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Το τραγικό παράδειγμα του Παλαιστινιακού είναι ταυτόχρονα ένας συλλογικός συναγερμός για όσους κατανοούν τα όρια της ζωής.