Ηταν αρχές της δεκαετίας του 1980. Καλοκαίρι. Εκείνα τα ξέφρενα καλοκαίρια της πρώτης νιότης. Διακοπές στη Σαντορίνη που μόλις είχε αρχίσει να σμιλεύει το κοσμοπολίτικο τουριστικό προφίλ της. Μπάνια, φλερτ και ώρες προετοιμασίας για τη βραδινή έξοδο. Το πρώτο ποτό σε εκείνο το μπαρ (Φράνκο νομίζω το έλεγαν, δεν είμαι και σίγουρη) που έπαιζε μόνο κλασική μουσική (εξτραβαγκάντζα για εκείνη την εποχή) και είχε θέα στο «ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου», τσιμπολόγημα σε ταβέρνα στα Φηρά και μετά στην ντίσκο «Αίνιγμα» μέχρι τελικής πτώσεως των αντοχών μας. Επιστροφή στο δωμάτιο την ώρα που άρχιζε να αραιώνει το σκοτάδι. Κι εκεί επάνω στο γύρισμα της μέρας, την ώρα της απόλυτης ησυχίας, άρχισαν να χτυπάνε εκκωφαντικά οι καμπάνες απ’ όλες τις εκκλησίες. Ενα πανδαιμόνιο που μας έκανε να βγούμε στα μπαλκόνια. Ετσι μάθαμε τον λόγο αυτού του συναγερμού που είχε κάτι το απόκοσμο. «Είναι το έθιμο» μας είπαν. «Να χτυπάνε οι καμπάνες στις πέντε το πρωί της 9ης Ιουλίου, τότε που έγινε ο σεισμός το 1956».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή