Το έχει επισημάνει, άλλωστε, ο Στιβ Μπάνον πριν από την προεδρική ορκωμοσία. «Βλέπει», εξήγησε, «την αγορά των ΗΠΑ σαν μια αγορά ιδιαίτερης αξίας. Θα είναι (σ.σ. οι δασμοί) σαν τις μπροστινές θέσεις στο θέατρο ή τις VIP στο γήπεδο. Θα υπάρχει χρέωση για να τις πάρεις». «Ημασταν στην πιο πλούσια φάση μας από το 1870 μέχρι το 1913. Τότε είναι που ήμασταν μια χώρα δασμών» δήλωσε ο πλανητάρχης την προηγούμενη εβδομάδα. Παραδόξως, δεν παραπληροφορούσε. Τα ιστορικά δεδομένα τον επιβεβαιώνουν. Στα τέλη του 19ου αιώνα σημαντικό μέρος των ομοσπονδιακών εσόδων προερχόταν από φόρους σε εισαγόμενα εμπορεύματα. Ωστόσο, τότε δεν υπήρχε ο φόρος εισοδήματος, ο οποίος έχει σχεδιαστεί για να χρηματοδοτεί τη λειτουργία μιας διοίκησης πολύ μεγαλύτερης από εκείνης της εποχής. Οι οικονομολόγοι επιμένουν ότι οι δασμοί δεν μπορούν να πληρώσουν για ένα σύγχρονο κράτος – όπως υπόσχεται ο Τραμπ στους ψηφοφόρους του όταν διατείνεται πως με τα χρήματα που θα προκύψουν από την επιβολή τους θα μειώσει τη δική τους φορολόγηση. Η συγκεκριμένη τραμπική εμμονή, λοιπόν, υπογραμμίζει τα όρια των προτάσεων του εμμένοντος. Η λύση που προσφέρει είναι μια ιδέα του προπερασμένου αιώνα. Το ότι δούλεψε 150 χρόνια πριν δεν σημαίνει πως αξίζει σαν εργαλείο οικονομικής πολιτικής σήμερα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή