Ή,για να ακριβολογούμε, να εκμεταλλευτεί την πραγματικότητα στην οποία πολλοί είχαν πάψει να επηρεάζονται από τα κομματικά σύμβολα. Για την ιστορία, έμπειρος δημοσκόπος επιμένει ότι η αξιολόγηση της ικανότητας κάθε κόμματος να διαχειριστεί είτε την καθημερινότητα είτε μια κρίση εμφανίζεται σαν κριτήριο ψήφου ήδη από το 2012, όταν αρχίζει να εμπεδώνεται η απώλεια της μεταπολιτευτικής κανονικότητας. Το γεγονός πως κάποιοι απαρνιούνται τις ιδεολογικές τους ταυτότητες εκλαμβάνεται από αναλυτές ως βήμα προς την πολιτική ενηλικίωση. Το σκεπτικό τους είναι απλό: αυτοί, λένε, ψηφίζουν με γνώμονα τα συμφέροντά τους (τι κι αν η στάθμιση που έχουν κάνει ορθολογικά σκεπτόμενοι ενίοτε δεν αποδεικνύεται σωστή; Οπως στην περίπτωση όσων στήριξαν τον  ΣΥΡΙΖΑ το 2015 επειδή υποσχέθηκε την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ; Το κίνητρο ήταν λογικό, όχι συναισθηματικό). Για άλλους, βέβαια, αυτή η μεταβολή εγκυμονεί κινδύνους, μια και τα εκλογικά σώματα γίνονται ολοένα και πιο απρόβλεπτα – άρα, προκύπτουν κοινοβουλευτικά τοπία σαν το σημερινό. Το πρόβλημα, πάντως, είναι πως κάτι παραμένει ίδιο. Τι; Δεν διαμορφώνει η ζήτηση εναλλακτικών προτάσεων την προσφορά κομμάτων. Οποιοι προσφέρουν εαυτούς ως πολιτικούς εκπροσώπους της κοινής γνώμης προσπαθούν ακόμη να διαμορφώσουν τη ζήτηση. Δυστυχώς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή