Το (όχι και τόσο) μακρινό 1980, ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μεναχέμ Μπεγκίν, ηγέτης του ίδιου κόμματος του οποίου ηγείται σήμερα ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, του Λικούντ, είχε υπογράψει, κόντρα στη συνείδησή του, παρότι απεχθανόταν αυτό το μέτρο και πίστευε στο δικαίωμα του κάθε πολίτη σε μία δίκαιη δίκη, μία εντολή διοικητικής κράτησης για τον Μέιρ Καχάνε: οι ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών είχαν μάθει πως αυτός ο υπερεθνικιστής ραβίνος που κήρυττε την εκδίωξη εκατομμυρίων Παλαιστινίων από το Ισραήλ, τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη σχεδίαζε μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον των Αράβων. «Θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μια καταστροφή, όχι για τον λαό μας, αλλά για τους Αραβες. Είναι ένας τρελός. Ενας επικίνδυνος άνθρωπος», είχε δικαιολογηθεί ο Μπεγκίν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν το κόμμα του Καχάνε, το Καχ, κατάφερε να εξασφαλίσει μια έδρα στην Κνεσέτ, και ο ίδιος ετοιμαζόταν να πάρει για πρώτη φορά το βήμα της, οι βουλευτές του Λικούντ εγκατέλειψαν την αίθουσα. Τελικά, το Καχ χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική οργάνωση και τέθηκε εκτός νόμου. Ακόμα και όταν εισήλθε στην κυβέρνηση, το 1991, ο Ρεχαβάμ Ζεεβί, ένας άλλος ακροδεξιός ισραηλινός πολιτικός που υποστήριζε την εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων, ο τότε πρωθυπουργός, ο Ισαάκ Σαμίρ, επίσης από το Λικούντ, κατέστησε σαφή την εναντίωσή του σε αυτό που είναι γνωστό στα εβραϊκά ως μεταφορά. Αυτή η τελευταία, άλλωστε, δεν ήταν παρά όνειρο του πλέον ακραίου, και πλέον περιθωριακού τμήματος της ισραηλινής κοινωνίας…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή