Από τότε που ήμουν παιδί έπαιζα ένα, ας το πούμε, παιχνίδι που ωστόσο με την πάροδο του χρόνου αποδείχθηκε εξαιρετικά ανακουφιστικό. Κάθε φορά που κάτι με προβλημάτιζε, κάτι με στενοχωρούσε, το… εκφωνούσα. Σαν να περιέγραφα δηλαδή αυτό καθαυτό το γεγονός, χωρίς «σάλτσες», σε ένα τρίτο, φανταστικό πρόσωπο. Αυτό με βοηθούσε να το δω όπως πραγματικά ήταν και όχι όπως φανταζόμουν ότι ήταν. Και, κατά κανόνα, διαπίστωνα ότι αυτό που με έκανε να μην αισθάνομαι καλά δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο φανταζόμουν. Τώρα που το σκέφτομαι, έκανα μια άσκηση αποστασιοποίησης χωρίς βέβαια να γνωρίζω, τότε, ούτε καν τη λέξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή