Είναι πάντα ενδιαφέρον να παρατηρείς τους ανθρώπους που έχουν χρεωθεί τη μεταφορά των νεκρών στην τελευταία τους κατοικία – εννοώ εκείνων που δεν έχουν επιλέξει την αποτέφρωση. Μιλώ για τα επονομαζόμενα «κοράκια»-νεκροθάφτες, αν και για μένα είναι ένας σεβαστός κλάδος στις υπηρεσίες θανάτου. Τους παρατηρείς κατά τη σχεδόν ίδια με χορογραφία σταθερή και αργή μεταφορά του φέρετρου. Την απόλυτη ψυχραιμία σκακιστού ή κυνηγού. Τις μικρές συσπάσεις του προσώπου και την εξοικείωση με τον θάνατο, αυτό το συγκλονιστικό οριστικό γεγονός. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι σιωπηροί μετρ των τελευταίων κατοικιών. Κανονίζουν και χωροθετούν την οριστική σάλα της οδύνης. Είναι για μένα αξιοσέβαστοι.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ