Το βρόμικο 1989, όταν είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Giovanni Arrighi για τα αντισυστημικά κινήματα, σκεφτόμουν ότι ίσως ο Ιταλός οικονομολόγος έπρεπε να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως μελέτη περίπτωσης. Στη χώρα μας ακόμα και τα φαινομενικά συστημικά κινήματα ήσαν και παραμένουν αντισυστημικά, υπό την έννοια ότι προσβλέπουν σε διάλυση της υπάρχουσας τάξης μέσω των «ταξικών αγώνων», οι οποίοι συχνά βασίζονται σε φαντασιωτική πρόσληψη της πραγματικότητας. Τα αντισυστημικά κινήματα ζωγραφίζουν τον κόσμο με συνωμοσιολογική, παρανοϊκή, μηδενιστική σκέψη («O λαός πεινάει», «Οι εργάτες είναι σκλάβοι») και προσπαθούν να γκρεμίσουν το «σύστημα» χωρίς να προβάλλουν συγκεκριμένο και ρεαλιστικό όραμα για την αντικατάστασή του.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ