Ουδείς από τους έως τώρα τέσσερις σοσιαλδημοκράτες καγκελαρίους στα μεταπολεμικά χρονικά της Γερμανίας κατάφερε να αποφύγει τους πρόωρους «τίτλους τέλους». Προ της γερμανικής επανένωσης και εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, ο χαρισματικός Βίλι Μπραντ εξωθήθηκε σε παραίτηση το 1974 στη δεύτερη θητεία του, ενώ ο τρις καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ έχασε το 1982 πρόταση δυσπιστίας, που κατέθεσαν οι Χριστιανοδημοκράτες και στήριξαν οι Φιλελεύθεροι, οι οποίοι είχαν μόλις αποχωρήσει από τον κυβερνητικό συνασπισμό του. Στα χρόνια μετά την επανένωση, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ έχασε το «στοίχημα» των πρόωρων εκλογών του 2005 και μιας τρίτης θητείας, ανοίγοντας τον δρόμο στη 16ετή «ηγεμονία» της Ανγκελα Μέρκελ. Τώρα ο Ολαφ Σολτς δίνει την ύστατη – μάταιη κατά τις δημοσκοπήσεις – μάχη για την πολιτική του επιβίωση, μετά τη ρήξη με τους μέχρι πρότινος συγκυβερνώντες Φιλελεύθερους και την κατάρρευση της κυβέρνησης μειοψηφίας με τους γεωπολιτικά «μεταλλαγμένους» Πράσινους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ