Μπορούμε λοιπόν να πιάσουμε αυτή την εκατονταετή περιπέτεια από την κακή της αρχή. Παιδί ενός ανθρακωρύχου και μιας δασκάλας, ο Αλεξ Ρος βρέθηκε μια μέρα με 25.000 δολάρια, που του έδωσε o κληρονόμος μιας μεγάλης αλυσίδας ζαχαροπλαστείων για να βγάλει ένα χιουμοριστικό περιοδικό. Δεν ήξερε τι ακριβώς να κάνει. Στους υποψήφιους διαφημιστές είχε υποσχεθεί «ευθυμία, χιούμορ και σάτιρα», αλλά τα πρώτα τεύχη δεν πρόσφεραν τίποτα τέτοιο. Οι πωλήσεις πήγαιναν τόσο χάλια, που του πέρασε από το μυαλό να αυτοκτονήσει, μαζί με τη γυναίκα του. Ενα βράδυ κόντεψε να παίξει το περιοδικό στο πόκερ: ήταν τύφλα στο μεθύσι και βρέθηκε να χρωστάει κάπου 25.000 δολάρια. Αλλά ο κληρονόμος τον έσωσε ξανά. Και τον Νοέμβριο του 1925, μια κοινωνική έρευνα με τίτλο «Γιατί πηγαίνουμε στα καμπαρέ: μια ντεμπιτάντ εξηγεί» εκτόξευσε την κυκλοφορία. Το New Yorker έβρισκε επιτέλους τον δρόμο του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή