Είναι σαν να βλέπω θεατρική παράσταση. Και μάλιστα, αν θέλω να το κάνω συγκεκριμένο, είναι σαν να βλέπω «Το σώσε», το έργο του Μάικλ Φρέιν, όπου ο θεατής βλέπει τι γίνεται μπροστά αλλά και πίσω από τη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Και πραγματικά, το παρασκήνιο της πολιτικής σήμερα είναι τόσο καλοφωτισμένο, τόσο αντιληπτό και τόσο προβλέψιμο που δεν εξάπτει ούτε στο παραμικρό τη φαντασία. Δηλαδή τι είναι αυτό που δεν μπορεί να φανταστεί ο μέσος πολίτης; Οτι στον χώρο αριστερά – και όσο πάει – της Νέας Δημοκρατίας γίνεται το σώσε; Οτι έχει διαλυθεί σε περισσότερα από τα εξ ων συνετέθη και ότι αναζητείται ένας φορέας, ένας ηγέτης, ένα κόμμα, μια υπόσχεση, ένα κόλπο, μία ντρίμπλα, ένα ταχυδακτυλουργικό, ένα κατιτίς τέλος πάντων που θα μπορέσει να δώσει σχήμα και βηματισμό σε αυτήν τη διαλυμένη διαδήλωση; Διότι δεν είναι μόνο θέμα υπαρξιακό για μία ιδεολογία αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση δημοκρατίας. Τι να κάνουμε τώρα; Δεν νοείται δημοκρατικό πολίτευμα χωρίς αξιόπιστη αντιπολίτευση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή