Ο αντίλογος επιμένει ότι η γερμανική δημοκρατία μπορεί να επιβιώσει των κινδύνων που ελλοχεύουν στο ποσοστό του AfD – επειδή καμία δημοκρατία που δεν μπορεί, δεν είναι στ΄αλήθεια κράτος με αυτό το πολίτευμα. Η πολιτισμική απόσταση η οποία χωρίζει τη Δυτική Γερμανία από την Ανατολική διασφαλίζει, λένε, πως το κόμμα δεν θα εξαπλωθεί στην πρώτη όπως στη δεύτερη. Τα επιχειρήματά τους ακούγονται ορθά. Βέβαια, κι η Αμερική, πριν επανέλθει ο Τραμπ έτοιμος να καταστρέψει κάθε δυτική βεβαιότητα των τελευταίων 70 χρόνων, φαινόταν προστατευμένη από τον εξτρεμισμό, μια και είχε θεσμικά αντίβαρα. Ισως όμως γι΄αυτό υποτίμησε ένα από τα επικινδυνότερα όπλα των ακραίων λαϊκιστών: τη δυνατότητά τους να παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι της κοινής λογικής. Οποιοι επικαλούνται την αίσθηση που έχει ο μέσος ψηφοφόρος για τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα της εποχής με βάση την προσωπική του εμπειρία κατά βάθος δεν επιθυμούν αυτός να διαλέγει ανάμεσα σε διαφορετικές ιδεολογικές προτάσεις γιατί συνήθως οι δικές τους είναι γεμάτες δυσανεξία στη διαφορετικότητα. Δηλώνουν εκφραστές των αναγκών των κανονικών ανθρώπων αλλά φαντάζονται έναν κόσμο όπου οι ίδιοι αποφασίζουν ποιες απ΄αυτές είναι αποδεκτές και ποιες όχι – άρα, καθεστώτα ανελεύθερα και αυταρχικά. Οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οφείλουν να δείξουν τον κρυμμένο εαυτό των ακραίων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή