Ο Νίκος Κατσίκης δεν εγγράφεται στο σημερινό μουσικό στερέωμα ως μία ακόμη περίπτωση μπουζουξή. Ανήκει σε εκείνη τη γενιά σολίστ που απενοχοποιημένα αλλά και με αφοσίωση πήγαν το όργανο σε νέα πεδία, το πάντρεψαν με νέους ήχους και εν τέλει το συνδιαμόρφωσαν ως ένα όργανο που οριστικά στέκεται σε κοντσέρτα, ακαδημίες αλλά και στον βασικό του βιότοπο: τη μουσική σκηνή, το κέντρο, εκεί όπου μπορεί να το απολαύσει ακόμη ο απλός κόσμος. Ο Κατσίκης είναι και ένας στοχαστικός συζητητής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή