Το βιβλίο του Πρίμο Λέβι με τον τίτλο τον οποίο δανείζομαι σήμερα είναι, ίσως, η κορυφαία και η πιο συγκλονιστική λογοτεχνική καταγραφή του Ολοκαυτώματος (διδάσκεται στα ιταλικά σχολεία από τη δεκαετία του 1960). Ο συγγραφέας ήταν ένας από τους 650 ανθρώπους που στις 22 Φεβρουαρίου 1944 στάλθηκαν στο Αουσβιτς. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, τον Ιανουάριο του 1945, από εκείνη την «παρτίδα» είχαν επιζήσει μόνο τρεις, ανάμεσά τους και ο Λέβι. Οι περιγραφές του για τα όσα τερατώδη έζησε εκεί μέσα έχουν την «ψυχρότητα» της κινηματογραφικής κάμερας. Δεν προβάλλει δηλαδή το προσωπικό του δράμα, δεν εκβιάζει τη συγκίνηση του αναγνώστη για τα όσα ο ίδιος πέρασε, αλλά διηγείται κυρίως αυτά που είδε. Χωρίς μίσος για τους βασανιστές του αλλά με κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Τον προβληματισμό για τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με τέτοια συγγραφική δεινότητα σμιλευμένο ώστε εκείνο που με σόκαρε περισσότερο από τότε που το πρωτοδιάβασα ήταν ο εξευτελισμός των κρατουμένων. Ο τρόπος που προσπαθούσαν να ρημάξουν τις ψυχές των ανθρώπων έτσι ώστε, ακόμα κι αν επιζούσαν και απελευθερώνονταν, να μη θυμίζουν πια άνθρωπο, να έχουν χάσει το μεγαλύτερο μέρος των «ανθρωπομονάδων» τους. Γι’ αυτό και ο τίτλος έρχεται στο μυαλό μου μηχανικά, ως σχόλιο, όταν ακούω για υποθέσεις στις οποίες ο στόχος (συνειδητός και ασυνείδητος) ή το αποτέλεσμα είναι ο απόλυτος ανθρώπινος ευτελισμός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή