Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών έχει φέρει για μία ακόμη φορά στην επικαιρότητα ένα θέμα που θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί περιστασιακά και «δοθείσης αφορμής» που λένε, αλλά να υπάρχει μόνιμα στην ατζέντα μας ούτως ώστε κάποιοι – που είναι πολλοί – άνθρωποι εκεί έξω να μην παλεύουν μόνοι τους με τους δαίμονές τους, να μη διστάζουν να μιλήσουν γι’ αυτούς τους δαίμονες με τους δικούς τους ανθρώπους, να μην υιοθετούν τη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου. Οι έντονες ψυχικές μεταπτώσεις, η επιτακτική ανάγκη, κάποιες φορές, για απομόνωση, η δυσφορία που μπορεί να νιώθεις όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο δεν είναι πάντα κόνξες του θυμικού. Μπορεί να είναι και συμπτώματα που δείχνουν ότι στην ψυχή του ατόμου, σε αυτόν τον αχαρτογράφητο «οργανισμό», κάτι έχει σκαλώσει, κάτι έχει απορρυθμιστεί, κάτι χρειάζεται προσοχή. Θα το αφήσουμε λοιπόν στην τύχη του; Να σέρνεται μέχρι να ξεχαρβαλωθεί εντελώς;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή