Ενα «Κορίτσι» στο κατώφλι των Οσκαρ

Αναγνωρισμένος ως ένας από τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες του νέου δανέζικου σινεμά, ο Μάγκνους φον Χορν, παρότι έχει ήδη παρουσιάσει ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές ταινίες («Επέκεινα», 2015, «Ιδρώτας», 2020) όπως και τη σειρά «W domu», ανεβάζει πια πολύ ψηλά τον πήχη της καριέρας του με «Το κορίτσι με τη βελόνα» (Pigen med nålen, Δανία / Πολωνία / Σουηδία / Γαλλία / Βέλγιο, 2024) που μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ των Καννών πέρυσι διεκδικεί το Οσκαρ διεθνούς ταινίας (μη αγγλόφωνης) και την Κυριακή που μας έρχεται θα ξέρουμε αν θα το κερδίσει. Μέσα σε ένα αγριευτικό ασπρόμαυρο, αυτή η κλειστοφοβική και πέρα για πέρα υποβλητική ταινία ακολουθεί τη δραματική πορεία της Καρολίνε (Βικ Κάρμεν Σόνε), μιας νεαρής εργάτριας στη Δανία της δεκαετίας του 1910 και ενώ ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησιάζει προς το τέλος του. Η ζωή της Καρολίνε είναι επίγεια κόλαση και ενώ θέλει να πιστεύει ότι η ερωτική σχέση της με τον εργοστασιάρχη για τον οποίο εργάζεται θα είναι μια σανίδα σωτηρίας, η μοίρα θα έχει διαφορετική γνώμη. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα από τη στιγμή που στη ζωή της Καρολίνε μπαίνει μια μυστηριώδης, μεγαλύτερή της γυναίκα, η Ντάγκμαρ (Τρίνε Ντίρχολμ), η οποία «προσφέρει λύσεις» σε γυναίκες που αδυνατούν να μεγαλώσουν τα νεογέννητά τους. Αν και η ίδια η ιστορία του «Κοριτσιού με τη βελόνα» (εμπνευσμένη μάλιστα από πραγματικά περιστατικά γιατί η Ντάγκμαρ είναι πρόσωπο πραγματικό) έχει τεράστιο ενδιαφέρον, ακόμα μεγαλύτερο έχει ο τρόπος με τον οποίο ο Φον Χορν την αφηγείται: σαν ένα σκοτεινό, σχεδόν τρομακτικό παραμύθι των αδελφών Γκριμ βυθισμένο στις σκιές, γεμάτο παράξενα, αγέλαστα πρόσωπα και εχθρικά μάτια ανθρώπων που δεν μπορείς να φανταστείς ποια θα είναι η αντίδρασή τους στις καταστάσεις που προκύπτουν. Από την πρώτη στιγμή της ταινίας ο σκηνοθέτης δείχνει τις διαθέσεις του καθώς η εισαγωγή είναι ένα κολάζ προσώπων που σιγά σιγά παραμορφώνονται (το παραμορφωμένο πρόσωπο του συζύγου της Καρολίνε που πολεμά παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία). Τι νόημα όμως θα είχε αν η ταινία δεν ήταν παρά μια άσκηση στον γερμανικό εξπρεσιονισμό τον οποίο ολοφάνερα ο Φον Χορν έχει μελετήσει βαθιά (είναι αδύνατον να δεις αυτή την ταινία χωρίς να θυμηθείς ταινίες του Φριτς Λανγκ ή του Γ. Παμπστ). Παρότι ταινία με φόντο εκατό χρόνια πριν, με τον τρόπο της αφουγκράζεται σημερινές καταστάσεις που σχετίζονται με τη σχέση γονέα – παιδιού και αυτό την ανεβάζει πολλές σκάλες πιο πάνω.