Αδικαίωτη Δικαιοσύνη

Η Ελλάδα του 2025 εξακολουθεί να είναι προβληματική, αντιφατική, ανασφαλής, με αρνητικούς δείκτες στους κρίσιμους τομείς κράτους δικαίου, κοινωνικού κράτους, διαφάνειας, ελέγχου και λογοδοσίας, για συμβάσεις, έργα, προμήθειες και προγράμματα. Κάθε δημοκρατική πολιτεία, που εμφανίζει έλλειμμα και στρεβλώσεις, σ’ αυτούς τους κρίσιμους τομείς, είναι «λιποβαρής δημοκρατία». Γιατί πάνω σ’ αυτούς τους τομείς απαιτείται να θεμελιώνεται κάθε δημοκρατικό σύνταγμα. Και από την πραγματική κατοχύρωση και προστασία όλων αυτών των αξιών, που συγκροτούν αυτούς τους τομείς, προκύπτει και διαμορφώνεται η κοινωνική ηθική, δηλαδή η κοινωνική υπευθυνότητα. Η ευθύνη, ο τρόπος με τον οποίο ο πολίτης θα λειτουργήσει, ως υπαρξιακή και κοινωνική οντότητα, με δημιουργική πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση. Η προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία βρίσκεται σε απόσταση από την πραγματικότητα, που βιώνουν και εσωτερικεύουν οι πολίτες, στην πλειονότητά τους. Κι αυτήν την απόσταση δεν μπορούν να συγκαλύψουν τα ξέφτια της μεταπολίτευσης, τα δάνεια της αγοράς, οι κυβερνητικές σκηνοθεσίες. Η προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει μεταλλαχθεί σε πρωθυπουργοκεντρική δημοκρατία, του εκάστοτε μονοκομματικού πλειοψηφικού κυβερνητισμού, που παραμένει αναλλοίωτος, με καθεστωτικά χαρακτηριστικά, παρά τις αλλαγές συνθηκών και τις εναλλαγές κομμάτων στην εξουσία. Δεν δημιουργεί όρους και συνθήκες προγραμματικών συγκλίσεων. Δεν συμβάλλει στην ανάδειξη αντιπροσωπευτικών ηγεσιών. Δεν διαμορφώνει εναρμονισμένο με τις ανάγκες της χώρας δημόσιο βίο. Τέλος,  επαναλαμβάνεται, στερεότυπα και ομοιόμορφα, από όλες τις κομματικές πλειοψηφίες, που κυβέρνησαν (ΝΔ+ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ), διακηρύσσοντας ότι θέλουν, ξέρουν και μπορούν να υλοποιήσουν αξιόπιστα προγράμματα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Παρά ταύτα, η διαρκέστερη, σταθερότερη και συγκριτικά καλύτερη δημοκρατία της νεότερης ιστορίας μας, οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στην επιτήρηση, με τα εξουθενωτικά μνημόνια. Καμία κυβερνητική τετραετία δεν είναι έξω από τον χορό των σκανδάλων και η διαπλοκή-διαφθορά παγιώθηκε σε οργανικό-δομικό στοιχείο της πολιτείας. Αιτίες της κυλιόμενης σύνθετης κρίσης, μέχρι και σήμερα, δρουν εντός του πολιτικού συστήματος: Είναι η κρίση κομμάτων, διακυβέρνησης και θεσμών. Σε πείσμα, όμως, της πραγματικότητας και απέναντι στην κοινωνία που δυσκολεύεται, δεν αισιοδοξεί και διαμαρτύρεται, ο κ. Μητσοτάκης και οι περί αυτόν κεκράχτες της εξουσίας του αυτοπροβάλλονται, εν χορδαίς και οργάνοις, περίπου, ως πολιτικοί ηγεμόνες, γιατί, όπως αρέσκονται να λένε, «δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση».