Αρχές της δεκαετίας του 1990. Πολύ πιο εύκολα και γρήγορα από ό,τι περίμενα, φοιτητής ακόμη της Νομικής Αθηνών, έχω ραντεβού αργά το απόγευμα στο γραφείο του ήδη γνωστού ποινικολόγου Αλέξη Κούγια, αναζητώντας εργασία, έστω και αμισθί, στο γραφείο του στη Σταδίου. Η γραμματέας του η Ερμινέ, με ενημερώνει ότι δικάζει ακόμη στην Ευελπίδων, όπου και μεταβαίνω με στόχο να τον συναντήσω και τον βλέπω για πρώτη φορά να δικηγορεί. Η παρουσία του, ο λόγος του και η πειστικότητα των επιχειρημάτων του ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, σε σημείο που στο συνήθως αφηρημένο, ενίοτε πολύβουο «ακροατήριο», επικρατούσε πλήρης σιγή και άπαντες πρόσεχαν τα λεγόμενα του 40άρη Αλέξη Κούγια. Η ολοκλήρωση της διαδικασίας και η αποχώρησή του από την αίθουσα του δικαστηρίου θα ήταν η ευκαιρία μου να τον συναντήσω. Το σχέδιό μου ανετράπη διότι την ίδια ευκαιρία αναζήτησε μεγάλο μέρος του ακροατηρίου, άλλοι για να του εκφράσουν τον θαυμασμό τους για τις ικανότητές του, άλλοι για να δεχτεί να αναλάβει την υπόθεσή τους. Κάπου γύρω τους και εγώ, κατάφερα δε να του μιλήσω αφού είχε βγει από την Ευελπίδων. Με συστολή του συστήθηκα και του θύμισα το ραντεβού μας. Τόσο διαχυτικό και άμεσο άνθρωπο δεν περίμενα να συναντήσω, μου πρότεινε να τον συνοδεύσω σε ένα εστιατόριο απέναντι από τα Δικαστήρια για να φάμε, γιατί όταν θα έφτανε στο γραφείο θα έπρεπε να δει τους πελάτες του που τον περίμεναν. Την επόμενη μέρα και για τα επόμενα 13 χρόνια, θα έπρεπε να ήμουν στα Δικαστήρια…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ