Υπονοώντας, δηλαδή, πως η Αθήνα δεν έχει εμπλακεί στον πόλεμο όσο άλλοι. Διαβάζοντας, βέβαια, πίσω από τις γραμμές της απάντησης μπορεί κανείς να διακρίνει – χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια – την αμηχανία που έχει προκαλέσει στην κυβέρνηση ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου. Παρότι μόλις μια εβδομάδα πριν ο επικεφαλής της δήλωνε πως όλες οι παρεμβάσεις των Ευρωπαίων έχουν μια κοινή συνισταμένη, την αναγνώριση στην Ουκρανία του αδιαμφισβήτητου δικαιώματός της να αποδεχτεί ή να απορρίψει οποιαδήποτε ειρηνευτική φόρμουλα, τώρα – μετά την «ενέδρα» που έστησαν στον Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο – δεν είναι τόσο ξεκάθαρος ο στόχος της ελληνικής διπλωματίας. Από τη μία, η Ελλάδα επιμένει ότι στηρίζει τον αγώνα των Ουκρανών. Από την άλλη, ωστόσο, δεν δείχνει να ενοχλείται στ’ αλήθεια που την αφήνουν έξω από πρωτοβουλίες οι οποίες ενδέχεται να θυμώσουν τον πλανητάρχη που φρόντισε να επιδείξει μπροστά στις κάμερες την περιφρόνησή του για τον ηγέτη των αμυνόμενων και τις αξίες που διακυβεύονται στο ρωσο-ουκρανικό μέτωπο. Τι κι αν το δίκαιο του ισχυρότερου δεν συμφέρει ποτέ εκείνους που ομνύουν στο διεθνές δίκαιο όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον αναθεωρητισμό των δικών τους γειτόνων; Οι κινήσεις πολιτικού ρεαλισμού μάλλον δεν είναι πάντα προφανείς ούτε για όσους αυτοχαρακτηρίζονται πραγματιστές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή