Την επισήμανση, δηλαδή, πως εκείνος ανταποκρίνεται καλύτερα στην κολακεία, όχι στα λογικά επιχειρήματα ή την επίκληση αρχών και αξιών. Η Αθήνα επιχειρεί να πατήσει σε δύο διπλωματικές βάρκες. Από τη μια, δεν θέλει να σταματήσει να προβάλλει την εικόνα του κράτους εντός του σκληρού πυρήνα των ευρωπαϊκών αποφάσεων. Και, από την άλλη, τη θολώνει αναζητώντας πρόσβαση στο τραμπικό Οβάλ Γραφείο. Η στρατηγική μοιάζει εύλογη για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας. Ωστόσο, παραβλέπει ότι πλέον έχει κλονιστεί κάθε μεταπολεμική βεβαιότητα. Ευρώπη και Αμερική του 47ου προέδρου της δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά της Ιστορίας. Στη δεύτερη θητεία του ο Τραμπ δεν κρύβει πως περιφρονεί – αν όχι αποστρέφεται – την ΕΕ την ώρα που προσεγγίζει το Κρεμλίνο. Ούτε κάνει τον κόπο να μη δείχνει απροκάλυπτα πως θεωρεί ότι μπορεί να τη χαστουκίσει κι έπειτα να τη γονατίσει, προκαλώντας μια κρίση ασφαλείας, η οποία ενδέχεται να σπάσει τους δεσμούς των 27 μελών της. Της θέτει υπαρξιακά διλήμματα και ποντάρει στους πρόθυμους να μεταφέρουν το κέντρο βάρους από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς σε μεμονωμένες πρωτεύουσες. Αν όμως αντιμετωπίζει έτσι μια Ενωση 500 εκατ. πολιτών, που παράγει αγαθά και υπηρεσίες αξίας 17 τρισ. ευρώ, γιατί να συμπεριφερθεί διαφορετικά στην Ελλάδα;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή