Γνώρισα τον Νίκο Κοεμτζή όταν πουλούσε το βιβλίο του στο Μοναστηράκι. Μετανοημένος και μοναχικός. Ενα λαϊκό αγρίμι που δεν άφηνε εύκολα να διαφανεί η τραγική του ιστορία και έμοιαζε παραδομένος στη μοίρα του. Τα σκέφτηκα αυτά πηγαίνοντας θέατρο αυτές τις ημέρες. Ο ηθοποιός Μάρκος Γέττος για μία ώρα μεταμορφώνεται επιτυχημένα σε Νίκο Κοεμτζή. Στον μονόλογο «Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή» (Θέατρο Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού, Γκάζι), που ισορροπεί ηλεκτρισμένα στο τραγικό φονικό που εκείνος προκάλεσε ένα αποκριάτικο βράδυ του 1973 στο κέντρο Νεράιδα της Αθήνας για μια παραγγελιά με τραγικό απολογισμό τρεις νεκρούς και επτά τραυματίες. Δύσκολη και γεμάτη αντινομίες θεατρική συνθήκη που αναβιώνει όχι μόνο μια άλλη αξιακά και πολιτισμικά εποχή, μα και έναν χαρακτήρα γεμάτο αντινομίες που προσεγγίστηκε από την Τέχνη (με την ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσσιου, το περίφημο «Μακρύ Ζεμπέκικο για τον Νίκο» του Διονύση Σαββόπουλου) αλλά και καυτηριάστηκε προφανώς. Ο Γέττος μιλάει για το μεγάλο αυτό στοίχημα, τις προκλήσεις ενός μονολόγου, μα και ανατέμνει την ως τώρα πορεία του ως ηθοποιού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή