Κάνουμε συχνά λόγο για την αντιπολιτική. Για τον φανατισμό και την τοξικότητα του πολιτικού λόγου. Ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι όμως δημοσιολόγοι δεν διανοούνται πόσο βάθος έχει το πηγάδι. Και περιστατικά σαν το χθεσινό, όπου ένας μαινόμενος ως ταύρος βουλευτής του κόμματος Νίκη εισέβαλε στην Εθνική Πινακοθήκη καταστρέφοντας έργα που αξιολόγησε ο ίδιος και αυτοβούλως ως βλάσφημα, μοιάζουν να αποδεικνύουν πως η κατάντια δεν έχει πυθμένα. Εδώ προσέξτε: φορέας της σκοταδιστικής και μεσαιωνικής πράξης δεν είναι μια παραθρησκευτική οργάνωση ή κάποιος αλλοπρόσαλλος εκκεντρικός νεοσυντηρητικός αλλά ένας εκλεγμένος βουλευτής που λέγεται Νικόλαος Παπαδόπουλος. Δηλαδή ο άνθρωπος που έχει ακριβώς την αντίστροφη αποστολή. Τον έλεγχο του νομοθετικού έργου, τη διεύρυνση και το στερέωμα της δημοκρατίας, την πίστη στους θεσμούς και τις αξίες της κοινωνίας. Η καταδικαστέα και άθλια πράξη του δεν υπονομεύει απλώς βασικά αξιακά και συμπεφωνημένα πεδία αλλά και παρασύρει στον βούρκο την εικόνα της ίδιας της Βουλής και της Εθνικής Αντιπροσωπείας.

Τι οπλίζει όμως έναν βουλευτή να επιδοθεί τόσο άνετα σε μια τέτοια πρωτοφανή μαύρη κίνηση; Είναι το ίδιο το προγραμματικό πλαίσιο του κόμματος – προφανώς ανορθόδοξο και μεσαιωνικού τύπου – που τον επέλεξε για υποψήφιο και που θεωρεί πως νομιμοποιεί αυτόχρημα σκοταδιστικές συμπεριφορές; Ολα αυτά δε, εξελίσσονται σε μια εποχή που θα έπρεπε το κέντρο βάρους του δημόσιου λόγου να έχει θέματα όπως η τεχνητή νοημοσύνη, τα άλματα της επιστήμης, η ψηφιακότητα, η κλιματική μεταβολή. Το χθεσινό γεγονός δεν αμαυρώνει απλώς την πολιτική και την εικόνα των βουλευτών. Προβληματίζει και για το πόσο διάφοροι τύποι – σαν τον εν λόγω – γύρω μας αποδέχονται τα βασικά της δημοκρατίας.