Ο Αϊ-Γιώργης ο κανονικός, ο τροπαιοφόρος, ο εκ Καππαδοκίας ορμώμενος, στρατιωτικός καριέρας, συνταγματάρχης του χριστιανοδιώκτη Διοκλητιανού και εν Χριστώ μάρτυρας ο ίδιος, στην πραγματική του ζωή δεν σκότωνε πεταλούδες με το κοντάρι του, όπως τον έφτιαξε ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης στο επίμαχο της Πινακοθήκης. Σκότωνε κάτι δράκοντες ναααα, με σώμα χοίρου, φτερά νυχτερίδας και δοντάκια αλιγάτορα, για να λευτερωθούν τα νερά της πηγής και να πιει η βεζυροπούλα. Δεν είναι μόνον ο Γκόγια. Αν το καλοεξετάσεις, η  βυζαντινή αγιογραφία είχε κι εκείνη δυναμικά στοιχεία αλλόκοτου και τα κατηύθυνε μαστόρικα, ακριβώς εκεί που έπρεπε ώστε να γίνει η δουλειά της. Εσείς όμως, αν είναι να βγείτε για κυνήγι πεταλούδας, καλύτερα να κρατάτε μια απόχη γιατί το κοντάρι σ΄αυτές τις περιπτώσεις δεν κάνει δουλίτσα αλλιώς θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο τελευταίος σεβαστικός αγιογράφος που έτυχε αναγνώρισης είναι ο Σάββας Ξηρός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή